De grote Burn O.

“Ik geloof dat het me allemaal een beetje veel word”, zeg ik tegen m’n leidinggevende. Zodra de eerste woorden uit m’n mond komen stromen de tranen als een stortvloed over m’n wangen. Mijn leidinggevende zag dit natuuurlijk allanger aankomen. “Geef me je sleutels van de winkel maar, jij gaat het even wat rustiger aandoen. Ik pak een bakkie koffie voor je en bel even de dokter. Je moet het er wel even met iemand overhebben.” Zo gezegd zo gedaan. Na een paar dagen kon ik terecht bij een therapeut. Conclusie: een burn-out en beter doe je het rustig aan en ga je aan jezelf werken. Ik was er op tijd bij. Ook weer zo gezegd zo gedaan.

De symptomen zijn voor iedereen anders, ik zal jullie er dan ook niet mee vervelen. Misschien ooit, als jullie dat willen. Ook komt de grote B. (burn-out) in verschillende gedaantes langs. Ik heb gewoon doorgewerkt, heb me niet ziek gemeld en kon nog redelijk, gezien de omstandigheden functioneren. Bij iedereen is het weer anders. Onder andere met hulp van mijn toffe therapeute, mijn directe omgeving en dan met name met m’n moeder (de liefste ever) en hardlopen ben ik nu aardig op de goede weg. Van één keer in de twee weken een sessie is het nu naar een keer in vier of vijf maanden. Win!

‘Als ik jou was…’

Nooit heb ik ‘het’ een naam gegeven. M’n directe omgeving wist dat ik het wel even moeilijk had. Ook zij vonden het natuurlijk vervelend voor mij en dat was soms nog wel het moeilijkste. Zij wilden helpen, maar wisten niet zo goed hoe, want er is immers geen gebruiksaanwijzing of iets. Dit resulteerde af en toe in het feit dat ik mij onbegrepen voelde en soms ook nog wel voel. Oh, de tips en adviezen… de goedbedoelde adviezen die je krijgt. My gosh… “je moet dit doen!” “Heb je dat al geprobeerd?” “Als ik jou was…”. Daar heb je het al, de ‘als-ik-jou-was-zin’. Al die tips zijn hartstikke lief, maar het voelt als pushen. Daardoor komt er extra druk op je schouders. Hup, dit moet je doen en dan ben je weer helemaal beter. Ikzelf blokkeer dan in dat soort situaties. Nul effect. Of wanneer ik dan een keer, voor mijn gevoel onder druk, zo’n tip ter harte neem, werkt het niet. Ik doe het omdat ik dat voor diegene doe en niet voor mezelf. Heeft ook geen zin dus.

Handvatten bij een burn-out

Enfin, nooit heb ik daadwerkelijk de woorden burn-out uitgesproken. Zo van: “Hey, Aisha! Hoe is het met je?” “Goed man, ik heb een burn-out. Groetjes aan je moeder!” Neh, heb ik niet gedaan.
Mindset, relativeren, zelfwaardering, hardlopen en mindfullness zijn de handvatten die ik meekreeg. Door mij hiermee bezig te houden kreeg ik langzaam weer grip om mijn situatie. Natuurlijk ben ik er nog langer niet. Maar that’s ok. Inmiddels heb ik zoveel over mezelf geleerd, beslissingen genomen en vooruitgang geboekt. I’m in a good place. De pieken zijn weer hoger. De dalen… Tsja die zijn er altijd en soms gewoon wat dieper dan anders. Maar other than that… WIN!

Knowledge

Wat wil ik met deze post eigenlijk bereiken? Knowledge en awareness. That’s it. Onwetende mensen bewust maken van het feit dat ook mensen van wie je het niet verwacht opgebrand raken. En dat dat dan niet betekent (in mijn geval) dat je zielig bent, depressief op de bank zit, niet veel anders doet dan slapen en niet meer sociaal en/ of zakelijk functioneert. Nope, niets van dat alles. Ok, heel af en toe, maar niets dat chocola niet kan oplossen. “Maar Aisha, jij bent altijd zo vrolijk?” Dat klopt, dat is mijn karakter en dat staat gelukkig los van die lompe burn-out.

Eén goedbedoelde tip. Wil je iemand in deze situatie helpen? Vraag wat ze van je nodig hebben. Weten ze het niet? Dat geeft niets. Vraag het na een tijd gewoon weer. Iedereen is anders en moet het op een manier aanpakken die bij hen past. Respecteer dat. Denk je dat jijzelf burned out aan het raken bent en je kunt het niet alleen (of met je omgeving) oplossen? Neem dan contact op met je huisarts. Zij weten welke stappen er in jouw situatie ondernomen moet worden.

 

Zo, dat is nu dan all out in the open. Dan ga ik nu even veel eten en wijn drinken. Proost!

Liefs!